Geloof
-
Stom, stommer, stomst
Schermtijd. Meestal gaat daar opruimtijd aan vooraf. Maar vandaag was een hectische dag, de kinderen zijn duidelijk moe. Dus ik kies zorgvuldig mijn battles en laat het opruimen even voor wat het is. De eettafel moet alleen wel even leeg, want bloemkoolschotel met strijkkralen zal wel geen succes worden. Strijkkralen Ik loop naar mijn middelste en vraag haar om even de strijkkralen op te ruimen. Ze knikt zonder me aan te kijken, maar maakt geen aanstalten. Na een paar minuten vraag ik het nog eens. En nog eens. Maar nee hoor, niks. Gefixeerd staart ze naar de inhoud van haar scherm. Waarschijnlijk unicorns en filmpjes over zeemeerminstaarten. ‘Nadia, ik heb nu al drie keer…
-
Kijk me aan, ik ben niet bang
‘Kijk me aan!’ Ik spreek mijn drie blauwoogjes streng toe, want ik wil er zeker van zijn dat ze geen fratsen uithalen bij de oppas. Die gaat hen straks op bed leggen namelijk. ‘Ben ik duidelijk?’, voeg ik er nog even aan toe. Ik zie mijn kroost knikken. Bijbelkring Ik vertrek naar mijn bijbelkring. Daar komt 1 Korintiërs 15:26 ter sprake, waar Paulus aangeeft dat de dood de laatste vijand is die overwonnen moet worden. ‘Hoe ervaar jij de macht van de dood?’, is de vraag die deze avond naar voren komt. Hij resulteert in een gesprek over de onzekerheid van doodgaan, dierbaren loslaten, afscheid nemen en de hemel. Ik…
-
Liefdeboos
‘Mama, jij bent nu weer lief?’ De vraag komt uit de mond van de peuterjongen links van mij, die net een fikse terechtwijzing te verduren kreeg omdat hij zat te draken met zijn pizza salami zonder salami. Wat hij bedoelt, is of ik inmiddels weer afgekoeld ben en hem weer lief vind. Jij was liefdeboos ‘Ik vind jou altijd lief, want ik hou van jou.’ Zeg ik. ‘Maar ik ben nu boos op je, omdat ik het niet leuk vind wat je doet met je eten.’ Zijn grote blauwe kijkers gaan beurtelings van mij naar zijn pizzapunt. Alsof hij bedenkt wat erger is; zijn pizza netjes opeten, of een boze…
-
Zwemles met een splinter en een balk
Zuchtend ploffen ze neer op een stoel, twee blonde moeders. Want het is een flinke klus, je kind coronaproof afleveren bij de zwemjuf. En net als ik staren ze nu naar het scherm en proberen ze hun kind te vinden tussen alle zwemvestjes. ‘Poeh zeg! Zwemles op woensdagmiddag komt me zó slecht uit. De oudste moet ook nog naar judo, ik heb precies twintig minuten straks. Waarom kan dit nooit op vrijdagmiddag, dan is mijn man thuis. Maar nee, alles is op mijn vrije dag’, steekt de een val wal. ‘O meid, ik begrijp je he-le-maal!’, reageert de ander. ‘En dan die stress! Ineens wil die van mij zelf naar…
-
De kracht van dankbaarheid
“Moeten we niet veel vaker juichen voor God?” De vraag komt van mijn vriendin rechts van mij. Ik knik langzaam. Het blijft even stil. “Nee echt, ik meen het. We mogen best wat dankbaarder zijn.” Dapper knikken We hebben kringavond. Onze predikant is er ook bij, we mogen meedenken over de preek van die zondag. In diezelfde dienst zal mijn man de ziekenzalving ontvangen*. Heel bijzonder om dit met elkaar te doen! “Je zit wel dapper te knikken Peet, maar is dankbaar zijn voor jullie niet ontzettend lastig?” vraagt een andere kringgenoot ons. “Als ik ongeneeslijk ziek zou zijn, is dankbaarheid bij mij ver te zoeken. Laat staan dat ik…
-
Waarom vraag je het niet gewoon?
Met een plof landt mijn mobiel op het dekbed. ‘Omdat ik er geen zin meer in heb! Altijd maar moeten vragen, vragen, vragen. Continu moeten bellen en appen!’, zeg ik met stemverheffing tegen Elin als ze vraagt waarom ik dan die of die niet nog kan appen of ze meegaan naar de hei. Stilletjes vertrekt mijn dochter naar beneden. Ik zak op mijn bed voor een flinke jankbui. Wat ik momenteel het lastigst vind aan alleen een gezin runnen? Hulp vragen! ‘Waarom vraag je het niet gewoon? We doen het graag!’ Ik had moeten turven hoe vaak ik dit gehoord heb de afgelopen jaren. Tot voor kort kostte hulp vragen me amper…
-
Absorberen kun je leren
Hè getsie, nu moet ik ook nog door de regen om de container buiten te zetten. Alsof de dag nog niet genoeg minpunten had met een spugende dochter en een peuter die het prima vindt om op de vloer te plassen in plaats van waar het hoort. Dat laatste ben ik ondertussen ontzettend zat. Ik mopper wat af op mijn ventje. Fair is dat niet, want hij heeft pas sinds een paar dagen af en toe zijn luier af. Noodweer Ik check buienradar. Over een paar minuten barst het noodweer helemaal los. Dus ik besluit om me in mijn lot te schikken en ren op mijn veel te gladde slippers…
-
Smelten van trots
‘Ik wil met jou trouwden, mama. En ook met papa.’ Daar is hij dan, bedenk ik me terwijl ik net een hap van mijn ijsje neem. Dé klassieke zin die bijna elk kind weleens uitspreekt. Mijn meiden hebben dit nooit gezegd, maar nu komt mijn zoon van drie er dan toch mee. Na negen jaar moederen heb ik het eindelijk voor elkaar! Ik smelt een beetje. ‘Nou, trouwen met papa is echt onmogelijk hoor’, zegt zijn zesjarige zus. Ze doelt op het feit dat papa in de hemel is, maar de negenjarige zus vat het anders op. ‘God heeft wel bedoeld dat een man en een vrouw samen zijn, maar…
-
Ik zie het licht niet
Kijk es mama! De maan! En ook licht! Heb je het licht gezien?’ Ik loop met mijn drietal vanaf de opvang richting de auto, als Jurre deze woorden roept en naar boven wijst. Ik kniel naast hem en zie dat hij gelijk heeft. Het is ijskoud en kraakhelder, dus de maan is al goed te zien, met een grote stralende ster ernaast. Die tien seconden daar met mijn peuterzoon zijn tien zeldzame seconden deze maand. Tien seconden kijken naar het licht. Tien seconden stilte in de decemberchaos. Decemberblues De decemberblues voel ik flink dit jaar. De feestmaand is zoveel moeilijker zonder Alex. Naast de feestdagen zijn alle drie mijn kids…
-
Mijn plek!
‘Mij plep!’ Ik kijk op en vang de vastberaden blik van mijn peuterzoon. Daar zit hij, armpjes over elkaar in de hoek van de bank. Op zijn beurt wendt hij de blik naar zijn vader en herhaalt zijn statement: ‘Mij plep!’ Nu kijkt Alex me vragend aan. ‘Wat zegt hij nou? Deze ken ik nog niet.’ Ik kijk bedenkelijk. ‘Ik ook niet, maar ik denk dat hij vindt dat dat zijn plek is,’ antwoord ik. ‘Dat zal best,’ bromt Alex terwijl hij met een grote zwaai een spartelende Jurre uit de hoek vist. ‘Mijn plek, vent. Jij mag naast papa zitten.’ Eigen plek Een glimlach verschijnt op mijn gezicht als ik die twee samen zie. In het hoekje van de bank, vader en…
