Blog
-
I still cry
Een paar keer moest ik de afgelopen vakantie vertellen dat mijn man dood is. En dat dat alweer ruim vijf jaar geleden is. Ik kan dit eigenlijk best goed hoor, dat vertellen. Ik denk omdat ik het al zo vaak heb moeten vertellen dat het een automatisme wordt? Soms kan ik het zelfs zonder brok in mijn keel vertellen, alsof het me niets meer doet. En deze zomer begon ik daar echt wel aan te twijfelen, of het me nog wel wat doet. En daar schrik ik dan wel een beetje van. Vanaf begin juni tot as we speak, zijn we superdruk met het klaarmaken van ons nieuwe huis. Langzaam…
-
The five-year-itch?
Lieve Alex, Het was gisteren Vaderdag en het was gek, zó gek. Jouw kinderen verwenden hun bonuspapa. Ik was dankbaar voor hem en de wederzijdse liefde tussen hem en onze kinderen. We hadden het niet beter kunnen treffen. Maar waar ik gisteren trots was, ben ik vandaag (naast heel druk op het werk) enorm verdrietig. Want er waren geen lieve cadeautjes voor jou. Ja, die waren er wel, die liggen inmiddels op jouw graf. Er is wel een blauw gestreepte tuinstoel en een campingtafel in een holle ruimte. Er is beton, veel beton. Een kale fundering en mondkapjes tegen het stof. Mijn haar is grijzer dan ooit. Ik staar naar…
-
Interbellum
‘Het is alsof het er niet uit komt, alsof de echte klap nog moet komen.’ Ik ben aan de wandel met een vriendin. We wonen niet bij elkaar om de hoek, dus kozen we een plek min of meer halverwege om af te spreken met een idyllische setting: een prachtig kasteel. Je kind verliezen Nog maar kortgeleden verloor zij haar dochtertje, een paar dagen na de geboorte. Nu heb ik mijn portie verlies ook wel gehad, maar voor mij voelt ‘je kind verliezen’ gewoon als next level. Ik kan me er geen voorstelling van maken hoe zoiets voelt en hoe je daarmee dealt. Als dat al mogelijk is. Haar opmerking…
-
Stilte zegt genoeg
November is niet mijn maand. Ik ben stiller, trek me meer terug en weet vaak niet wat te zeggen als mensen me aanspreken. Het is de maand van de ‘dagen’. Dan heb ik er veel. Ik had mijn eerste date met Alex in november, ik ben in november ten huwelijk gevraagd. De middelste is jarig in november. En ook was het november toen Alex de diagnose longkanker kreeg. Verkering Vandaag is er ook weer zo eentje. En de hele dag heb ik me lopen afvragen wat ik er mee moest, met deze ‘dag’. Want ja, hoe belangrijk is hij eigenlijk nog? En ‘geldt’ deze dag nog wel als je inmiddels…
-
Hetzelfde shirt
De laatste zomerdagen zijn in aantocht. Normaal zou ik nu elke mogelijke minuut buiten zitten met een kop koffie of thee. De laatste stralen pakken. Maar ik ben veel binnen. Binnen voelt veiliger. Ik zit al weken slecht in mijn vel en sluit mezelf het liefst gewoon op. Kan natuurlijk niet. Fotoalbums Ik ben bezig met fotoalbums maken. Hard nodig, want mijn uitstelgedrag begon zo rond de peutertijd van mijn oudste. Het trekt alleen een flinke wissel op mijn humeur, energie en focus. Zeker nu de ‘rampjaren’ er aan komen. Ik beleef alles opnieuw wat er de afgelopen jaren is gebeurd, rondom de ziekte en het overlijden van Alex. Uren…
-
Accepteren moet je leren?
Misschien moet je er maar aan wennen dat niet meer alles kan wat je wilt, Peet. Dat accepteren is de makkelijkste weg. Die gedachte komt voorbij na drie dagen lang proberen mijn planning voor de komende weken rond te krijgen. Accepteren kun je leren, houd ik mezelf voor. Eenoudergezin Het is nu eenmaal zo. Ben jij de ouder in een eenoudergezin, dan kun je niet zomaar de deur uitlopen voor al je afspraken. Want de partner die dan thuisblijft om op de kids te passen, die is er dus niet. Vaak wonen die (ex-)partners elders, deel je de zorg. Wat ook allesbehalve fijn is, maar het geeft wel ruimte in…
-
Slotlied
Daar sta ik dan. Tussen vijf kinderen en met mijn lief drie stoelen verderop. Mijn linkerarm om mijn bijna-negenjarige. De kleuter op mijn rechterheup. Mijn puber rechts naast me. Ik houd ze stevig vast, waar ik maar kan. We zingen het slotlied van de kerkdienst. Het lied dat ook het slotlied was van Alex’ leven met ons, het lied dat we bij zijn open graf zongen: Jezus Overwinnaar. Terugdenken Daar sta ik dan. Het is het begin van een feestweek vol verdriet en herinneringen. Of een verdrietweek vol feestjes. Ik weet zo net nog niet welke versie het gaat worden. Dat is elk jaar weer een verrassing. Het is een…
-
Alles alleen? Niks alleen!
Flink chagrijnig zak ik op bed. Voor de tweede avond op rij verloopt het bedritueel waardeloos. Niks voorlezen, liedjes en rustige gesprekjes. In plaats daarvan klinkt er gemopper en gewaarschuw. Nummer 1 en 3 gebruiken de alom bekende trucjes. Nummer 2 heeft gisteren bij een vieze sloot gespeeld, met als gevolg een arm onder de jeukbulten. We hebben er daardoor samen al een slapeloze nacht op zitten. En ik verwacht niet dat deze nacht veel beter wordt. Frustraties Waarom die frustraties, vraag ik mezelf af. Ze heeft toch echt jeuk, ze kan er niets aan doen? Het antwoord borrelt meteen op, want ik ken het inmiddels. Ik.ben.er.gewoon.klaar.mee. Meteen daarna volgt het…
-
Anders vergeten we hem
‘Denkt u aan de verjaardagskalender?’ De juf herinnert de in de klas aanwezige ouders eraan even hun naam op de kalender te zetten, zodat ze weet wanneer welk kind een leuk werkje moet maken. ‘Ik ga dat even doen’, zeg ik tegen Jurre, die zijn tafeltje inmiddels gevonden heeft en rustig staat te spelen in zijn nieuwe klas. De kalender O sjips, de kalender, denk ik ondertussen. Deze zag ik niet aankomen. Ik kan mezelf daarvoor wel voor mijn kop slaan, want dit is een jaarlijks terugkerend confrontatiemoment. Dus waarom ben ik er niet op voorbereid? De ene na de andere ouder zet er twee verjaardagen in, van beide ouders…
-
Door de zure appel
‘Joepie! Het is het juni!’, hoor ik mijn kleuterkereltje zeggen als hij uit school komt, gevolgd door: ‘Wil je dan nu het zwembad opzetten?’ In mijn hoofd loop ik mijn takenlijst na: heb ik daar nu wel tijd voor? Eigenlijk niet, maar ik doe het toch. De stapel was en het onkruid tussen de tegels moeten maar wachten. Luizen Als het badje gereed is voor de eerste plons en mijn zoon er lekker in ligt te spetteren, pak ik een mesje om alsnog het groene onheil tussen de stoeptegels te lijf te gaan. Maar dan valt mijn oog ineens op de appelboom. Hij heeft gaten in de bladeren…kak, luizen. Inmiddels…
