‘Mij plep!’ Ik kijk op en vang de vastberaden blik van mijn peuterzoon. Daar zit hij, armpjes over elkaar in de hoek van de bank. Op zijn beurt wendt hij de blik naar zijn vader en herhaalt zijn statement: ‘Mij plep!’   Nu kijkt Alex me vragend aan. ‘Wat zegt hij nou? Deze ken ik nog niet.’ Ik kijk bedenkelijk. ‘Ik ook niet, maar ik denk dat hij vindt dat dat zijn plek is,’ antwoord ik. ‘Dat zal best,’ bromt Alex terwijl hij met een grote zwaai een spartelende Jurre uit de hoek vist. ‘Mijn plek, vent. Jij mag naast papa zitten.’   Eigen plek Een glimlach verschijnt op mijn gezicht als ik die twee samen zie. In het hoekje van de bank, vader en…