-
Het is oké
“Is dat oké?”, vraagt hij aan het eind van zijn verhaal. “Tuurlijk schat, tuurlijk is dat oké,” antwoord ik hem rustig. Maar die rust is schijn, van binnen giert de paniek. Alex heeft me net verteld dat hij een ziekenzalving wil ontvangen. Eigenlijk wil ik schreeuwen: “Nee! Het is helemaal niet oké! Wat denk je zelf?” Maar dat doe ik niet. Ik slik mijn woorden in en klap helemaal dicht. Om er een halve minuut later toch op terug te komen, maar dan met een piepstemmetje. Loslaten “Ik weet niet of ik dit wel wil”, zeg ik. “Het voelt alsof je ons al een beetje gaat loslaten. Ik weet dat…
-
Niets te verliezen
“Schatje, ik heb wat op papier gezet, voor als het nodig is. Het staat op de computer, lees maar eens als je eraan toe bent.” Ik voelde de bui al hangen. En hij wist natuurlijk ook wel dat ik niet ging wachten tot ik eraan toe was. Hij kent me, ik ben te nieuwsgierig. Uitvaartwensen Dus klikte ik die avond, toch wel met lichte aarzeling, het documentje open. Het was een A4-tje met korte zinnen, Alex is niet lang van stof. Maar die korte zinnen waren duidelijk genoeg. Binnen 1 minuut wist ik zijn uitvaartwensen. Het is dinsdag begin avond, een paar maanden later. Ik mag na een lange werkdag…
