• You are so so loved
    Blog,  Kinderen,  Moederschap,  Verlies

    You are so, so loved!

    Harry Potter, ik ben geen fan. En dat is zacht uitgedrukt. De boeken komen mijn huis niet in. Wel heb ik alle films mogen aanschouwen. Een relatie is tenslotte geven en nemen niet? 😉 Van alle uren film heb ik niet heel veel onthouden. Maar er is één scene die nog altijd op mijn netvlies staat. Harry krijgt een flashback, waarin hij zijn moeder Lily ziet. En wat Lily daar zegt tegen dreumes Harry in zijn bedje, ben ik nooit vergeten:  “You are so loved. You are so, so loved. Be safe. Be strong!”  Ordinary Wednesday Vandaag ben je exact 15 maanden bij ons. Geen gedenkwaardig jubileum-moment, maar gewoon een ‘ordinary Wednesday’. Je dribbelt door de kamer alsof het jouw paleis is. Je klimt op de bank, staat met je pamperbillen…

  • Lichtdrager
    Blog,  Geloof,  Gezin,  Kanker

    Lichtdrager

    ‘Onlangs hadden we in de kerk een preek over ‘lichtdragers’. Ik moest meteen aan jullie denken.’ Ik moet mijn vriendin met een stomverbaasde blik hebben aangekeken. Lichtdragers? Wij? Mooi woord, maar wat is dat eigenlijk, een lichtdrager? Wanneer ben je een lichtdrager? Ik probeer er een gevoel bij te krijgen en beeld me in dat lichtdragers een soort glans om zich heen hebben. Mensen die de wereld een stukje mooier maken, soms alleen al door hun verschijning. En door wat ze doen. Een soort engelen, misschien? Ik voel me meer een geknapte gloeilamp Eén ding weet ik wel. Ik voel me totaal geen lichtdrager. Meer een geknapte gloeilamp. Als je gemiddeld acht keer per maand op en neer moet…

  • je moet Hem danken
    Blog,  Gezin,  Kanker

    Je moet Hem danken!

    “Geen ruzie maken mama. De Heere God is de allergrootste […] dus je moet Hem danken.” Ik hoor alleen het begin en het einde van de bewonderenswaardig lange volzin die mijn vierjarige er uitgooit, want ik zit nog middenin mijn frustratie. Ik ben veel te druk met verbaasd en onthutst zijn. En met vechten tegen de tranen. Alweer.   Want de macaroni die ik had klaargemaakt was mislukt. De gezichten aan tafel spraken boekdelen. “Niet te vreten,” werd me verteld. Ze hadden gelijk hoor. Maar dat was een opmerking waar ik, na een week regelen, rennen en vliegen om alles op de rit te houden, net even niet tegen kon. Ik doe – vind ik dan tenminste – zo mijn best.…