We zitten aan tafel, met dampende bordjes ‘pasta met rode saus zonder dingetjes’ voor onze neus. En een bakje vla voor het nog steeds hongerige bekkie in de kinderstoel. De meisjes doen tussen de happen door ‘ik zie, ik zie, wat jij niet ziet’.   Papa, je moet niet doodgaan! Ik strooi kaas over Elin’s pasta, als ze ineens zegt: “Papa, je moet niet doodgaan hoor! En als je dat wel doet, dan…” Ze kan haar zin niet goed afmaken, maar de onmacht is door de felheid van haar stem goed hoorbaar.   Slik. Mijn meisje van zeven, onze kleine serieuze denker. Ze heeft een paar dagen laten bezinken wat we haar verteld hebben,…